بررسی تنگنای طبیعی توسعه فیزیکی شهر جوانرود با تأکید بر عوامل ژئومورفولوژیکی با استفاده از مدل ahp

هر اندازه که شهرها گسترش پیدا کنند برخورد آنها با واحدهای گوناگون توپوگرافی، ژئومورفولوژی و موضوعات مربوط به آنها زیادتر می شود. لذا اهمیت و ضرورت شناخت ویژگیهای محیط های طبیعی جهت تمیز و تشخیص نقاط مناسب برای ایجاد بناها و ساختمانها، از مناطق نامساعد معلوم می شود. هدف از انجام این پژوهش علاوه بر بررسی توسعه شهر جوانرود، با توجه به عوامل طبیعی و ژئومورفولوژیکی در سه دوره گذشته، تعیین نواحی مناسب برای توسعه آتی شهر در منطقه مورد مطالعه، شناسایی و پراکنش آن می باشد. به همین منظور در گام اول دوازده معیار مؤثر در مکانیابی و توسعه شهر ( ارتفاع، شیب، جهت شیب، حریم گسل، حریم آبراهه، حریم لغزش، کاربری اراضی، عوارض ژئومورفولوژی، بارش سالانه، دمای سالانه و خطر زلزله) در نظر گرفته شده است. و با استفاده از روش سلسله مراتبی (ahp) معیارهای مذکور بواسطه نرم افزار expert choiceوزن دهی گردیدند. در نهایت در محیط نرم افزارgis اقدام به تهیه نقشه پیشنهادی مکانهای مناسب جهت توسعه شهر در آینده گردید. تناسب زمین برای توسعه فیزیکی به سه طبقة زیاد، متوسط و کم دسته بندی شد و نقشه پهنه بندی آن تهیه گردید. نتایج بررسی ها نشان می دهد که شهر جوانرود در دوره اول توسعه بیشترین رشد فیزیکی را بر روی عوارض ژئومورفولوژیکی داشته است. همچنین در راستای توسعه شهر در آینده، مناسب ترین مکانها در سمت شرق، جنوبشرق و تاحدودی غرب منطقه واقع گردیده است. که این پهنه ها بیشتر منطبق بر اراضی کشاورزی می باشد.